We wrześniu 2022 r. Europejskie Urzędy Nadzoru złożyły Komisji Europejskiej oficjalny dokument zawierający pytania w zakresie wątpliwości interpretacyjnych, które nasuwają się po lekturze Rozporządzenia 2019/2088, tzw. Rozporządzenia SFDR, dotyczącego ujawniania informacji związanych ze zrównoważonym rozwojem w sektorze usług finansowych. W połowie kwietnia 2023 r. Komisja Europejska opublikowała odpowiedzi na te pytania.
Duże wątpliwości, jak się okazało, budził dotąd art. 2 pkt 17 Rozporządzenia, czyli definicja zrównoważonej inwestycji. Rozterki pojawiły się w zakresie podmiotów, w które inwestycja będzie mogła zostać uznana za zrównoważoną, jeśli podmiot taki prowadzi kilka działalności, a choćby tylko jedna z nich przyczynia się do osiągnięcia celu środowiskowego lub społecznego, pozostałe zaś nie. W odpowiedzi wskazano, że choć określenie „działalności gospodarczej” w definicji zrównoważonej inwestycji wydaje się odnosić do przypadków, w których fundusze są przydzielane na konkretny projekt lub działalność lub na spółkę zaangażowaną w jeden rodzaj działalności, to można je rozumieć również na poziomie całego przedsiębiorstwa.
Nadto za problematyczne uznano przypisanie cechy „inwestycji w działalność gospodarczą, która przyczynia się do osiągnięcia celu środowiskowego” lub „inwestycji w działalność gospodarczą, która przyczynia się do osiągnięcia celu społecznego” konkretnej inwestycji, bowiem w pierwotnym brzmieniu Rozporządzenia nie określono cech, których spełnienie wiązać się będzie z uznaniem inwestycji za przyczyniającą się do osiągnięcia pożądanych przez Rozporządzenie celów.
Tu więc Komisja Europejska określiła jasno, że aby produkt finansowy odpowiadał definicji z art. 2 pkt 17 Rozporządzenia, musi:
1. zostać zainwestowany w działalność gospodarczą, która przyczynia się do osiągnięcia celu środowiskowego lub społecznego,
2. nie szkodzić znacząco któremukolwiek z tych celów; oraz
3. zapewniają przestrzeganie przez spółki będące przedmiotem inwestycji dobrych praktyk zarządzania, w szczególności w odniesieniu do solidnych struktur zarządzania, stosunków pracowniczych, wynagrodzeń pracowników i przestrzegania przepisów podatkowych.
Jednocześnie są to jedyne kryteria, które musi spełnić, a Rozporządzenie nie określa minimalnych wymogów – te muszą zostać ocenione indywidualnie i w pełni obiektywnie, a następnie ujawnione przez uczestników rynku finansowego. Jak wskazała Komisja, „ten wybór polityki nakłada na uczestników rynków finansowych większą odpowiedzialność wobec społeczności inwestorów i oznacza, że powinni oni zachować ostrożność przy pomiarze kluczowych parametrów „zrównoważonej inwestycji”.”
Poza tym odniesiono się do art. 9 ust. 3 Rozporządzenia SFDR, które nie precyzował w pierwotnej treści opublikowanego Rozporządzenia, czy produkty finansowe, których celem jest wspomniana tam redukcja emisji dwutlenku węgla, powinny być produktami o pasywnej czy aktywnej strategii inwestycyjnej. Tu Komisja jasno wskazała, że produkty finansowe, których celem jest ograniczenie emisji dwutlenku węgla, będą wchodzić w zakres art. 9 ust. 3 SFDR, niezależnie od tego, czy wykorzystują pasywną czy aktywną strategię inwestycyjną, a najważniejszy zdaje się być po prostu cel ograniczenia emisji dwutlenku węgla.
Ciekawym pytaniem, które także padło ze strony ESA, było pytanie, czy produkt finansowy może „promować” redukcję emisji dwutlenku węgla jako „cechę środowiskową”, zamiast traktować ją jako
„cel”. Pojawiła się bowiem wątpliwość co do sytuacji, gdy produkt finansowy jest uznawany za produkt zgodny z art. 8 SFDR, ale mógłby być także zakwalifikowany jako produkt objęty art. 9 Rozporządzenia – w tej sytuacji brak kryteriów odróżniających produkty z art. 8 i art. 9 Rozporządzenia.
Komisja jednak wskazała, że art. 8 SFDR nie ogranicza rodzajów cech, które mogą być promowane przez produkty finansowe. Poza tym „informacje ujawniane przed zawarciem umowy, na stronach internetowych i okresowo, dotyczące charakterystyki produktu w zakresie redukcji emisji dwutlenku węgla, nie powinny jednak wprowadzać inwestorów w błąd, myśląc, że ten aspekt jest częścią celu produktu, a zatem że celem produktu jest zrównoważona inwestycja jako zgodnie z art. 9 ust. 3. Ponadto art. 13 SFDR wymaga, aby komunikaty marketingowe nie były sprzeczne z treścią ujawnień dokonanych zgodnie z SFDR: oznacza to, że dokumenty marketingowe nie powinny wzbudzać w inwestorach przekonania, że produkt sprzyja zrównoważonym inwestycjom, w przypadku gdy promowanie redukcji emisji dwutlenku węgla jest jedynie jest jedynie cechą strategii inwestycyjnej produktu”.
Jak pokazują dotychczas opublikowane komentarze, opracowanie przez Komisję Europejską postawionych pytań spotkało się z przychylnym odbiorem.
