Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 2007 r. (sygn. akt IV CSK 307/06) orzekł, że ubezpieczający musi już przy zawieraniu umowy wiedzieć dokładnie, co jest przedmiotem ubezpieczenia i jaki jest jego zakres oraz jakie wypadki nie są nim objęte.
W rozpoznawanej sprawie z powództwem przeciwko towarzystwu ubezpieczeń wystąpiło małżeństwo, któremu został skradziony ubezpieczony samochód. Powodowie domagali się kwoty 54.000 zł z ustawowymi odsetkami tytułem odszkodowania.
Sąd Okręgowy ustalił, że powodowie, którzy w poprzednich latach zawierali również z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń umowy ubezpieczenia samochodu i mieli zaufanie do reprezentującego go agenta ubezpieczeniowego, przedstawili mu swoje oczekiwania co do umowy ubezpieczenia kupionego nowego samochodu, stwierdzając, że chcą go objąć najpełniejszą ochroną ubezpieczeniową, szczególnie od ryzyka kradzieży. Przedstawiony został im formularz wniosku o ubezpieczenie zawierający warianty ubezpieczenia: pełnego, ograniczonego do zderzenia i uszkodzenia oraz ograniczonego do kradzieży i zdarzeń losowych. Formularz nie zawierał definicji tych pojęć, informacji o możliwości rozszerzenia ubezpieczenia pełnego na wszystkie rodzaje kradzieży ani miejsca na ewentualne wpisanie wniosku o takie dodatkowe ubezpieczenie, nie zawierał także odesłania do OWU, które zostały powodowi wręczone. Po przeczytaniu paragrafu czwartego OWU, z którego wynikało, że ubezpieczenie pełne obejmuje również kradzież, małżeństwo zdecydowało się zawrzeć umowę ubezpieczenia pełnego AC. Strony podpisały umowę a powodom wręczono polisę. OWU przewidywały możliwość rozszerzenia umowy ubezpieczenia o tzw. kradzież rozbójniczą, podając jej definicję inną niż w Kodeksie karnym, obejmującą także kradzież przez zaskoczenie. Ryzyko to nie było objęte tzw. ubezpieczeniem pełnym i pozwany zakład ponosił za taką kradzież odpowiedzialność tylko w razie objęcia jej dodatkowym ubezpieczeniem, zapłacenia dodatkowej składki i zastosowania dodatkowych zabezpieczeń samochodu.
