Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r. (sygn. akt XVII AmC 3351/10) uznał za niedozwolone i zakazał stosowania postanowienia o treści:
„Jeżeli Ubezpieczający/Ubezpieczony zmienił siedzibę lub adres i nie zawiadomił o tym Ubezpieczyciela, pismo Ubezpieczyciela skierowane pod ostatni znany adres Ubezpieczającego/Ubezpieczonego, uważa się za doręczone i wywołujące skutki prawne od chwili, w której zostałoby doręczone, gdyby Ubezpieczający/ Ubezpieczony nie zmienił siedziby lub adresu. ”
W ocenie Sądu analizowany zapis wzorca umownego stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385 1 §1 k.c. albowiem umożliwia pozwanemu Towarzystwu Ubezpieczeń dokonanie samodzielnej jednostronnej oceny kwestii skuteczności doręczania konsumentom kierowanej do nich korespondencji na ostatni znany adres. Zastosowanie omawianego postanowienia w praktyce może doprowadzić do sytuacji, w której pozwany arbitralnie uzna np.: że konsument został poinformowany o istotnych zmianach regulaminu, podczas gdy taka informacja w ogóle do niego nie dotrze. W takiej sytuacji konsument nie miałby rzeczywistej wiedzy o treści skierowanej do niego korespondencji i nie byłby świadomy skutków z tym związanych. Zatem przyjęte w spornym postanowieniu rozwiązanie może uniemożliwić konsumentowi realizacją przysługujących mu praw.
Zdaniem Sądu, treść spornej klauzuli niekorzystnie kształtuje sytuację konsumenta poprzez zastosowanie we wzorcu umownym odnośnie składania oświadczeń woli, instytucji tzw. doręczenia zastępczego, co stoi w sprzeczności z art. 61 §1 k.c., zgodnie z którym „ oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią”. Zaznaczyć przy tym należy, iż ocena skuteczności, tudzież prawidłowości oświadczeń woli złożonych we wskazany w postanowieniu sposób stanowi wyłączne uprawnienie sądu.
W ocenie Sądu przedmiotowa klauzula narusza normy dobrych obyczajów jakie powinny występować w relacjach przedsiębiorca – konsument. Powoduje bowiem po stronie konsumenta dezinformację co do przysługujących mu uprawnień i odpowiedzialności pozwanego w związku z zawartą umową, a także zmierza do wykorzystania niewiedzy konsumenta co do istniejących regulacji prawnych w tym zakresie. Tymczasem do obowiązków przedsiębiorcy jako profesjonalisty należy formułowanie postanowień umownych w sposób jednoznaczny i zrozumiały dla konsumenta.
Zdaniem Sądu w związku z treścią przedmiotowego zapisu istnieje również obawa, że nawet w przypadku zawiadomienia pozwanego o zmianie adresu ,korespondencja przesłana przez pozwanego na ,,stary” adres, np. w przypadku omyłki po stronie pozwanego, może zostać uznana przez niego za skutecznie doręczoną i rodzić określone skutki dla konsumenta, chociaż nie miał on możliwości zapoznania się z jej treścią.
Wszystko to uzasadnia twierdzenie, iż przedmiotowe postanowienie nie uwzględnia i nie zabezpiecza interesu konsumenta, jako słabszej strony umowy, co prowadzi do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w sposób nie równorzędny i rażąco niekorzystny dla konsumenta.
