Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 12 września 2012 r. (sygn. akt XVII AmC 5381/11) uznał za niedozwolone i zakazał wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o treści: „Na wysokość uszczerbku na zdrowiu mają wpływ także (…): 2) doznanie kilku rodzajów trwałego uszczerbku na zdrowiu. W takim wypadku (…) wypłaca świadczenie wyłącznie za ten uszczerbek, któremu przypisana jest najwyższa wartość procentowa – zgodnie z tabelą przedstawioną w par. 34 ust. 1 pkt. 3)”.
W toku postępowania Sąd wskazał za oczywiste, że okoliczność doznania kilku uszczerbków na zdrowiu w wyniku jednego zdarzenia wpływa na ogólny stan zdrowia, pogorszając go, a następstwa wypadku stają się poważniejsze. Natomiast rozpatrywane postanowienie prowadzi do sytuacji, w której kwota świadczenia ubezpieczyciela pomimo poważniejszych następstw wypadku, ulega zmniejszeniu. Zdaniem Sądu jest ewidentnie nieuczciwe postanowienie, które zaburza równowagę stron stosunku umownego, nie pozwalając na realizację takich wartości jak szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, zaufanie, lojalność (…).
W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że rozpatrywana klauzula powstała z myślą o zwiększeniu zysku pozwanego towarzystwa ubezpieczeń, kosztem liczby świadczeń wypłacanych ubezpieczonym. Sąd stwierdził, że z doświadczenia wynika, iż częściej występującymi następstwami nieszczęśliwych wypadków są właśnie mniej poważne uszczerbki na zdrowiu, tj. złamania niż całkowite trwałe uszczerbki, np. amputacja, utrata zwrotu, słuchu, mowy. Poza tym, rozpatrywana klauzula może mieć istotne znaczenie dla poprawy zysków pozwanego towarzystwa ubezpieczeń, który stosując zasadę „absorbcji”, nie wypłaca świadczeń za część następujących po wypadku uszczerbków.
Sąd zgodził się ze zdaniem powoda, zgodnie z którym kwestionowana klauzula jest obliczona na wprowadzenie w błąd konsumenta oraz wykorzystanie jego naiwności i braku wystarczającej wiedzy praktycznej. Sąd stwierdził, że dochodzi do naruszenia interesu konsumenta poprzez uniemożliwienie wypłaty świadczenia umownego, dla którego została zawarta umowa ubezpieczenia i co stanowi jej istotę. Sąd również przypomniał orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1965 r. (sygn. akt III PO 3/65), zgodnie z którym kwota wypłacona pokrzywdzonemu powinna być proporcjonalna do stopnia inwalidztwa.
