Urząd skarbowy przegrał pierwszy spór przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gorzowie Wielkopolskim (sygn. akt I SA/Go 462/15) o prawo do zwolnienia z PIT pieniędzy z tzw. Programu Dobrowolnych Odejść. Fiskus żądał podatku od osób, u których pieniądze za odejście zostały nazwane odprawą.
W licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych w takich sprawach fiskus uzależniał prawo do zwolnienia z PIT od tego, jak została nazwana wypłata w ramach redukcji zatrudnienia. Jeśli podatnik otrzymał świadczenie nazwane w regulaminie programu „rekompensatą” z powodu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn leżących po stronie pracodawcy na podstawie prawa pracy, izby skarbowe twierdziły, że nie trzeba od niej płacić daniny. Gdy jednak świadczenie otrzymywane przez zwalnianego zostało nazwane „odprawą”, fiskus domagał się podatku. I to nawet wtedy, gdy żaden inny element stanu faktycznego nie różnił obu sytuacji.
Ofiarą ww. wątpliwości padł podatnik, którego sprawę rozpoznawał WSA w Gorzowie Wielkopolskim. We wniosku o interpretację podatnik zapytał, czy pieniądze uzyskane w związku z odejściem z pracy w ramach PDO nazwane w regulaminie odprawą korzystają ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. W interpretacji nr ILPB2/4511-1-469/15-2/WM Dyrektor Izby Skarbowej kategorycznie zaprzeczył i uznał, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień. Stwierdził, że odprawa stanowi dla podatnika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. W konsekwencji pracodawca obowiązany był obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę oraz wystawić informację PIT-11. A podatnik kwotę tę opodatkować w zeznaniu podatkowym łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w danym roku podatkowym. WSA nie podzielił jednak stanowiska Dyrektora Izby i nie zgodził się, że pojęcie „odprawy” użyte w programie dobrowolnych odejść, w którym uczestniczył podatnik, nie jest objęte zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Zdaniem WSA sama redakcja przepisu jednoznacznie wskazuje na to, że musi on obejmować odprawy. W przeciwnym razie druga jego część wskazująca jako wyjątki od zwolnienia m. in. „odprawy” otrzymane z różnych tytułów nie miałaby sensu. W ocenie WSA w spornym przypadku to wykładnia językowa musi decydować o zakresie zastosowania prawa podatkowego. Wyrok nie jest prawomocny.
