W modelach dystrybucji ubezpieczeń w ramach spółek leasingowych dość często pojawia się ryzyko wykonywania przez przedstawicieli handlowych leasingodawcy czynności agencyjnych, zarówno faktycznych, jak też prawnych, w sytuacji, gdy nie spełniają oni wymogów dla osób wykonujących czynności agencyjne, a spółka leasingowa nie posiada statusu agenta ubezpieczeniowego.
Ryzyko wynika wprost z jednoznacznej definicji dystrybucji ubezpieczeń zawartej w art. 4 ust. 1 nowej ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, która będzie obowiązywała od dnia 1 października 2018 r. Zgodnie z tą definicją, dystrybucję ubezpieczeń może wykonywać wyłącznie dystrybutor ubezpieczeń (tj. zakład ubezpieczeń, agent ubezpieczeniowy, agent oferujący ubezpieczenia uzupełniające, broker ubezpieczeniowy). Dystrybucji nie może prowadzić spółka leasingowa, chyba że spełni kryteria do uznania jej za agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające, lub tzw. pełnego agenta ubezpieczeniowego i zostanie wpisana do rejestru agentów. Natomiast agent może działać wyłącznie przez osoby wykonujące czynności agencyjne (OWCA) wpisane do rejestru agentów.
Ma to znaczenie z tego względu, że wykonywanie przez handlowców spółki leasingowej czynności dystrybucyjnych, w sytuacji gdy powinien je wykonywać agent ubezpieczyciela oferującego ochronę poprzez OWCA. Może powodować dwojakiego rodzaju ryzyko: dla spółki leasingowej – wykonywania działalności agencyjnej bez spełnienia wymogów regulacyjnych i dla jej handlowców, a dla agenta, który jest zaangażowany w taki model dystrybucji – ryzyko uznania, że jego działalność w takim modelu ma charakter pozorny, ponieważ czynności w rzeczywistości wykonywane są przez spółkę leasingową. Nie należy zapominać, że wykonywanie czynności dystrybucyjnych przez podmiot nie będący dystrybutorem ubezpieczeń jest zakazane na gruncie ustawy o dystrybucji ubezpieczeń. Podejmowanie takich czynności mimo braku statusu agenta ubezpieczeniowego stanowi ryzyko dla spółki leasingowej. Istnieją jednak modele, w których takie ryzyko nie wystąpi. Z kolei agent, który istnieje w modelu jedynie pozornie może mieć problem z VAT od swojej prowizji.
Kiedy finansujący może zostać uznany za dystrybutora? A kiedy nie ma takiego ryzyka? Czy handlowcy spółek leasingowych ponoszą jakiekolwiek ryzyko z tytułu oferowania ubezpieczeń? Jakie modele dystrybucji ubezpieczeń są najkorzystniejsze z punktu widzenia nowej ustawy o dystrybucji ubezpieczeń? Na te i wiele innych pytań postaramy się odpowiedzieć już 21 marca br. podczas szkolenia „Ubezpieczenia w leasingu/CFM – nowe zasady dystrybucji”, na które serdecznie zapraszamy. Więcej informacji o szkoleniu pod linkiem.
