Opracowanie to jest efektem prac i analiz prowadzonych przez Komisję Ubezpieczeń Komunikacyjnych PIU.
Raport opisuje działalność krajowych ubezpieczycieli komunikacyjnych, podlegających nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego i dotyczy wyłącznie działalności bezpośredniej. Zebrane dane pochodzą z publikacji KNF oraz Głównego Urzędu Statystycznego. W raporcie uwzględniono także dane Instytutu Badań Rynku Motoryzacyjnego SAMAR dotyczące rynku motoryzacyjnego oraz informacje o wypadkach drogowych przedstawione w raporcie Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego. Opracowanie dotyczy wyłącznie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC) oraz ubezpieczenia autocasco (AC).
Celem Raportu jest praktyczna ocena przyjętych przez zakłady ubezpieczeń modeli likwidacji szkód komunikacyjnych pod kątem ich zgodności z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa oraz ukształtowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego. W ocenie bowiem Rzecznika Ubezpieczonych, orzecznictwo Sądu Najwyższego ma decydujące znaczenie dla właściwego rozstrzygnięcia wątpliwości prawnych i odpowiedniej wykładni prawa, ponieważ do zadań Sądu Najwyższego w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości należy zapewnienie zgodności z prawem oraz jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych, a także podejmowanie uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne (art. 183 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23.11.2002 roku o Sądzie Najwyższym). W związku z powyższym, z uwagi na konstytucyjne umocowania Sądu Najwyższego, Jego zadania oraz profesjonalny autorytet, w opinii Rzecznika Ubezpieczonych, punktem odniesienia przy wykładni przepisów powszechnie obowiązującego prawa, powinna być wykładnia prawa dokonana przez Sąd Najwyższy.
Raport opisuje aktualnie stosowane przez ubezpieczycieli praktyki likwidacji szkód podczas rozpatrywania roszczeń poszkodowanych oraz sposób implementacji wytycznych Sądu Najwyższego do procedur likwidacyjnych w odniesieniu do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, dopuszczalności stosowania potrąceń amortyzacyjnych, części potrzebnych do naprawy uszkodzonego pojazdu, oraz utraconej wartości handlowej.
