Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie o sygnaturze akt C-338/14 rozstrzygał kwestię związaną z uprawnieniem agentów do żądania świadczenia wyrównawczego oraz odszkodowania po rozwiązaniu umowy agencyjnej.
Sprawa była rozstrzygana na podstawie dyrektywy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek. Dyrektywa ta przewiduje, że po rozwiązaniu umowy agencyjnej przedstawicielowi handlowemu przysługuje świadczenie wyrównawcze lub odszkodowanie.
Zgodnie z art. 17 ust. 2 lit. a) dyrektywy, świadczenie wyrównawcze przysługuje przedstawicielowi handlowemu, jeżeli spełnione zostaną dwie przesłanki. Po pierwsze, jeżeli przedstawiciel pozyskał dla zleceniodawcy nowych klientów lub znacznie zwiększył wielkość obrotów handlowych z istniejącymi klientami, a zleceniodawca z tytułu transakcji z tymi klientami czerpie nadal znaczne korzyści. Po drugie, jeżeli zapłata takiego świadczenia wyrównawczego przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności, w szczególności prowizji utraconych z tytułu transakcji z tymi klientami, jest zgodna z zasadami słuszności. Do takich okoliczności, w zależności od państwa członkowskiego, zalicza się również stosowanie lub niestosowanie klauzuli zakazu konkurencji.
Z kolei art. 17 ust. 2 lit. b) dyrektywy stanowi, że świadczenie wyrównawcze nie może przekraczać kwoty odpowiadającej rocznemu świadczeniu wyrównawczemu obliczonemu na podstawie przeciętnej kwoty rocznej wynagrodzeń otrzymanych przez przedstawiciela handlowego w ciągu ostatnich pięciu lat, jeżeli umowa została zawarta przed okresem krótszym niż pięć lat, świadczenie wyrównawcze ustala się na podstawie przeciętnej kwoty danego okresu.
Zgodnie z art. 17 ust 2 lit. c) i ust. 3 dyrektywy, przyznanie świadczenia wyrównawczego nie uniemożliwia przedstawicielowi handlowemu dochodzić odszkodowania, za szkodę poniesioną w wyniku ustania stosunków przedstawiciela handlowego ze zleceniodawcą.